καταταχώ

καταταχῶ, -έω (Α)

1. επιταχύνω κάτι

2. προφθάνω κάποιον, καταλαμβάνω ξαφνικά («καταταχήσειν τῇ παρασκευῇ τοὺς ὑπεναντίους», Πολ.)

3. διαφεύγω με μεγαλύτερη ταχύτητα, ξεφεύγω

4. προλαβαίνω να κάνω κάτι («κατετάχησεν Ἁννίβας αὐτοὺς ἐξελὼν τὴν πόλιν», Πολ.)

4. είμαι ή φθανω πρώτος

5. έρχομαι έγκαιρα

6. κάνω κάτι γρήγορα ή έγκαιρα

7. παθ. καταταχοῡμαι, -έομαι

υπερβάλλομαι, ξεπερνιέμαι από κάποιον.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α)-* + -ταχῶ (< τάχος «ταχύτης»), πρβλ. ισο-ταχώ].